Ego vero isti, inquam, permitto.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tria genera bonorum; Duo Reges: constructio interrete. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Pugnant Stoici cum Peripateticis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Pauca mutat vel plura sane; Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis.

Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et
novellan et vetulam et vigere et senescere.

Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Gerendus est mos, modo recte sentiat.
Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.
Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?

Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;
Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;

Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Quo modo autem philosophus loquitur?

Bork: Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;
Tenent mordicus.: Qui est in parvis malis.
Sed videbimus.: Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
An eiusdem modi?: Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi.
Recte, inquit, intellegis.: Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Bork: Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;